เรียวตะนั่งกระสับกระส่ายระหว่างที่รอให้แฟนๆ เดินทางมาที่สตูดิโอวันนี้เป็นวันนัดอัดเสียงของแฟนๆ ตามที่ทากะประกาศไว้ ยังดีว่าปีนี้เขาใช้ภาษาอังกฤษได้ดีกว่าปีที่แล้ว ไม่อย่างนั้นคงจะลำบากกว่านี้ และไม่สามารถช่วยแบ่งเบาในส่วนนี้ได้เลย   เสียงก๊อกแก๊กที่ประตูห้องนอน เบนความสนใจจากการรอคอยของเขา ใครบางคนกำลังเดินหัวยุ่งออกมา ดูจากเงาแล้วไม่ใช่ทากะแน่นอน   “อ้าว ไม่นอนไปก่อนล่ะ ไม่ได้นอนมา 2 วันแล้วนะ” “เดี๋ยวไป” เสียงทุ้มของโทรุบ่งบอกได้ด้วยตัวเองว่ายังหลับไม่เต็มตื่น “อยากออกมาดูนายก่อน” “ไม่ต้องห่วงน่ะ” เรียวตะยิ้มตาหยี ฉีกยิ้มกว้างจนแทบจะเห็นฟันทุกซี่ “งั้นฝากด้วยนะ”   โทรุคลี่ยิ้มมองกลับมายังคนที่เขาเชื่อใจมาเกือบจะตลอดชีวิต เห็นรอยยิ้มจริงใจแบบนั้นแล้ว ร่างสูงโปร่งก็อดไม่ได้ที่จะก้าวเข้าหาอีกคน ท่าเดินของโทรุในตอนนี้ดูไม่ต่างอะไรกะ walker ในซีรีส์ที่เขาชอบดูสักเท่าไหร่     ก้มลงเอาหน้าผากแตะกับของอีกฝ่าย บดไถไปมาเบาๆ พร้อมกับยีผมสีทองที่ดูเหมือนไยข้าวโพดนั่นเล่นอย่างที่เคยทำอยู่เสมอ   เรียวตะได้แต่หัวเราะเขิน มือใหญ่ตบหลังไหล่โทรุเบาๆ ก่อนจะผละออก ปล่อยให้ walker รูปหล่อกลับไปเข้านอน   ยังไม่ถึงเวลานัด สุดท้ายเรียวตะจึงตัดสินฆ่าเวลาด้วยกาแฟหอม นั่งมองดูหยดกาแฟแต่ละหยดไหลผ่านกระดาษกรองพร้อมสูดกลิ่นหอมๆ ด้วยความสบายใจ นานเท่าไหร่แล้วที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมากับคน ๆ นี้ นานมากจนเขาเองไม่ได้ใส่ใจที่จะนับมันแล้ว แค่หวังว่าจะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปจนวันสุดท้าย   “ขอบคุณนะโทรุ”… Continue reading [Toru x Ryota] Wait…

ทำไมเราถึงรักใครได้พร้อม ๆ กันคะ? แล้วทำไมเราถึงเลือกใครคนใดคนหนึ่งไม่ได้… ขณะที่ยังรู้สึกอบอุ่นใจเมื่อได้สบตาเขา แต่ทำไมหัวใจกลับเต้นแรงเมื่อได้สัมผัสจากใครอีกคน ไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นค่ะ ฉันก็ด้วย… เป็นความผิดของฉันเองที่คิดถึงเขามากเกินไป ถ้าวันนั้นฉันไม่ดื้อดึงจะขึ้นตักเขา คุณผมยาวคนนั้นก็คงไม่ได้เข้ามาใกล้ฉันเป็นอันขาด แล้วยังกลิ่นนั่นอีก กลิ่นบนตัวเขา เป็นกลิ่นที่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนมีผีเสื้อบินอยู่ในท้องค่ะ ฉันควรจะทำอย่างไรดี . . วันนี้เป็นวันที่อากาศดี และแด๊ดอยากให้เราออกมาถ่ายรูปด้วยกันเป็นที่ระลึก ฉันเดาว่าคุณผมยาวคงใกล้จะหายตัวไปอีกคน เหมือนที่เขาหายไป ทิ้งคุณผมสั้นไว้ที่บ้านเรา กับคุณยิ้มง่าย กับคุณยิ้มง่าย ก็อย่างที่เคยเล่าให้ฟังค่ะ เราเข้ากันได้ดีในฐานะเพื่อน แต่กับคุณผมสั้นตัวจิ๋วคนนั้น บอกตรง ๆ ว่าฉันรู้สึกลำบากใจ บางครั้งสายตาของเขาที่มองมา เหมือนมีรังสีบางอย่าง มุ่งร้าย ริษยา อาฆาต ไม่อบอุ่นเลยสักนิด (ฉันเห็นคุณผมสั้นแอบเบะปากใส่ฉันด้วยค่ะ เวลาที่ฉันกับเขาเล่นกันในเวลางาน คนรักกันมันก็ต้องมียุกยิกกันบ้าง จริงไหมคะ?) แถมยังมีกลิ่นของเขาอวลอยู่รอบ ๆ ตัวอีก บางครั้งฉันก็อยากไปอยุูใกล้ ๆ เพื่อได้สูดกลิ่นพอให้หายคิดถึงเขาบ้าง แต่พอเห็นสายตาของคุณผมสั้นแล้ว ฉันก็ได้แต่กลับไปอยู่ที่โซฟาของเรา เอาเถอะค่ะ คนทำผิดก็ต้องได้รับผลกรรม ให้ความทรมานใจครั้งนี้เป็นบทเรียน ให้ความคิดถึงกักขังหัวใจของงฉันไว้ ถ้าคุณผมยาวคนนั้นจากไปแล้ว ฉันเชื่อว่าความรู้สึกแบบนี้ก็คงจะค่อย ๆ… Continue reading [Josie] 2❤️