“จะทำอะไรน่ะ ทากะ”
เจ้าของเสียงทุ้มเงยหน้าขึ้นจากจอโทรศัพท์เมื่อได้ยินเสียงประตูบ้านถูกเปิด
คนตัวเล็กราวกับเด็กหนุ่มหอบหิ้วข้าวของพะรุงพะรังเข้ามา
“เค้กไง ให้โทโมยะ”
นักร้องนำผู้มีพลังเหลือล้นหยิบนั่นจับนี่มาออกมาวางอย่างคล่องแคล่ว และรวดเร็วเหมือนคนเป็นไฮเปอร์ เครื่องมือ และ ส่วนผสมต่าง ๆ ถูกจัดการไปทีละอย่างตามกระบวนการของการทำขนมอบ
โดยมีโทรุนั่งมองอยู่ห่าง ๆ
เสียงตะกร้อไฟฟ้าดังไม่ขาดระยะยาวนานจนโทรุชักสงสัยว่าทากะกำลังทำเค้กหรืออะไรกันแน่
“ต้องใช้เยอะขนาดนี้เลยเหรอ”
“อื้ม เอาไปแช่ให้หน่อย” ชามอ่างใบไม่ใหญ่ไม่เล็กถูกผลักมาตรงหน้า เสียงเล็กออกคำสั่งซึ่งคนฟังก็ทำตามแต่โดยดี
กลิ่นขนมหอมฟุ้งไปทั้งบ้าน เสียงหวานใสยังคงครวญเพลงเบาๆอยู่ในครัวตามประสาคนชอบทำอาหาร
โทรุกลับเข้ามาดูอีกรอบก็ได้เห็นเค้กฝีมือทากะวางเด่นเป็นสง่าแล้วเรียบร้อย
“นี่ยังเหลือเหรอ”
“อื้ม กะผิดไปนิดหน่อยเลยเหลือเยอะ”
ยิ้มร้ายปรากฏบนใบหน้าที่ง่วงงุน โทรุผู้ร้ายกาจที่หลับใหลอยู่ในตัวยามาชิตะ โทรุได้ถูกปลุกให้ตื่นอีกครั้ง
เสียงงึมงำบอกเล่าแผนการณ์ไหลลื่นยิ่งกว่าเวลาแต่งเพลง ทากะรับฟังด้วยรอยยิ้มและแววตาไหวระริกราวกับไฟกองใหญ่ที่กำลังลุกโหม
โทโมยะที่กำลังบินอยู่เหนือทะเลมหาสมุทรแปซิฟิกพร้อมเรียวตะคงยังไม่รู้สินะ ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเอง
ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ
แผนการร้ายเป็นไปตามที่คาด ครีมสดที่เหลือถูกโปะลงบนใบหน้าเจ้าของวันเกิดจนเละเทะไปหมด บ้านช่องเลอะเทอะ โทรุที่โดนลูกหลง
เหลือก็แต่เรียวตะคนเดียวที่สะอาดเอี่ยมหมดจด
และที่ขาดไม่ได้ ก็คือปาร์ตี้วันเกิดของพี่ใหญ่ร่วมกับสมาชิก
ขวดเปล่าวางเรียงรายระเกะระกะ จานใช้แล้วกองเต็มอ่างรอเวลาเอาเข้าเครื่องในตอนที่เจ้าของบ้านตื่น
และมนุษย์ที่รอการเก็บกวาด
โคฮามะ เรียวตะ
“โมริจัง ..วันนี้เหนื่อยหน่อยนะ”
“โทโมะจัง …มีความสุขมาก ๆ นะ”
“ฉันรัก..พวกนาย ดี..ใจ..ที่ได้อยู่กับพวกนาย”
“โทโอจัง..น้ำหน่อย…หิวน้ำ..น้ำ”
“เบ็ตตี้จัง…คิดถึงจังเลย”
เด็กยักษ์หัวกระดำกระด่าง นอนเกลือกอยู่บนพื้นส่งเสียงพูดไม่เป็นภาษา
“พวกนายไปนอนเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการไอ้เจ้านี่เอง” โทรุบอกกับคนอื่นๆ ที่ดูสภาพแล้ว ก็นับว่าแค่พอประคองตัวให้รอดเท่านั้น
“โท..โอ..จัง! โท..โอ..จัง! โท..โอ..จัง!”
“เสียงดังแล้ว” โทรุปรามอีกฝ่ายที่ดูท่าว่าจะฟังอะไรไม่รู้เรื่องเลยสักนิด กว่าจะลากกันกลับเข้าห้องได้ก็เล่นเอาเปลืองไม่ใช่น้อย
“น้ำ…”
โทรุกลับเข้ามาพร้อมน้ำเย็นขวดใหญ่ “เฮ่ย ลุก”
เด็กยักษ์เรียวตะกลิ้งอยู่สองสามรอบกว่าจะยันตัวขึ้นมานั่งคอตกหัวห้อย “โทโอจัง..ป้อน…”
“กินเองสิวะ” ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ก็ยังช่วยประคองแก้วน้ำให้อยู่ดี ส่วนเรียวตะนั้นน้ำที่กรอกลงไปต้องเรียกว่ากินครึ่งทิ้งครึ่ง
“เลอะเทอะไปหมด ไอ้หมานี่”
“ขอบคุณนะ” เรียวตะส่งยิ้มให้ เอนหัวเข้าไปซุกกับไหล่ของโทรุพลางไถเล่นจนเจ้าตัวจั๊กจี้
เผลอแป๊บเดียวก็ทิ้งตัวลงนอนทั้งที่ไม่รู้ว่าหัวนอนอยู่ทางไหน ถ้าโทรุไม่อยู่ มีหวังได้กลิ้งลงมาจากเตียง
“เมาทีไรเป็นแบบนี้ทุกที” โทรุบ่นกระปอดกระแปดแทรกเสียงหัวเราะคิกคัก
“ว่าใครเมาเดี๋ยวปล่อยคลิปอาบน้ำเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
หัวเราะยังไม่ทันจะขาดคำ ของใดๆ ที่อยู่กระเพาะก็พากันเดินทางย้อนหลอดอาหารออกมาประจานเจ้าของเต็มที่นอน โทรุถึงกับจะขย้อนตาม แต่ยังอุตส่าห์จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดเนื้อเช็ดตัวที่แดงอย่างกับเปลือกกุ้งนั่นจนสะอาด
“ไปนอนเตียงนู้นด้วยกันเลย พรุ่งนี้ทากะฆ่าแกตายแน่”
รอยยิ้มจางๆ ประดับด้วยไรหนวดเคราเขียวครึ้มตัดกับผิวขาวจัด ที่ยังไม่ทันจะจางสีชมพู ดูอ่อนโยนน่ารักจนโกรธไม่ลง โทรุมองคนที่หลับเป็นตายแต่ยังยิ้มออกมาได้แบบนั้นแล้ว ก็ได้แต่ยิ้มเอ็นดู
นิ้วเรียวสวยที่ปกติไล่เรียงสายกีตาร์อยู่เป็นประจำ ขยี้เส้นผมยุ่ง ๆ ของอีกคนเล่นก่อนจะลุกออกไป
หลับให้เต็มที่นะ เดี๋ยวตื่นมานายได้เจอพายุใหญ่ที่ชื่อทากะฮิโระแน่
ถึงจะมึนหัวจนแทบจะไม่อยากลีมตา แต่มนุษย์ที่ได้รับการเก็บกวาดจากหัวหน้าวงสุดหล่อกลับรู้สึกว่าเช้านี้เป็นอีกวันที่ดี
แถมยังฝันว่าได้นอนอยู่ข้างโทรุเหมือนตอนเด็ก ๆ ได้ยินเสียงบ่นละเมอเหมือนหมีแก่ มีขาหนักมาก่าย ถึงจะไม่มีใครนอนอยู่ข้าง ๆ ในตอนที่ตื่นมาก็ตามที
เมื่อวานเป็นวันเกิดของโทโมยะ
ได้ฉลองวันเกิดด้วยกันอีกปี
ได้ยินเสียงหัวเราะ
ได้เห็นรอยยิ้่มของทุกคน
จะมีอะไรดีไปกว่านี้
END
+++++++
จริง ๆ ตอนที่เปิดเรื่อง เรามาด้วยความผีมาก แต่ก็ได้คว่ำเรือไประหว่างทาง ยังรู้สึกอยากเก็บความบาปและความโสมมนั้นไว้คนเดียว ก็เอาแบบไม่มีทั้งแก่นและสาระไปอ่านพอนะ อยากบอกอะไรเรา เมนชั่นในทวิต หรือทิ้งคอมเมนท์ไว้ในนี้ได้เลย..นะจ๊ะ
Punim 
ชอบนะ มีความเป็นธรรมชาติ แล้วยังมีเหตุการณ์จริงใส่เข้ามาด้วย ทำให้อ่านไปก็นึกภาพตามได้ง่าย
#โทรุน่ากินกว่าเค้กอีก