นั่งทำงานไปเรื่อยๆ คุ้ยนู่นอ่านนี่ ฟังเพลงสลับไปเป็นระยะ ตามแต่กำลังของ CPU และ RAM จะปราณี จู่ๆ ภาพของคุณก็วาบขึ้นมาในสมอง น่าแปลกที่วันนี้ฉันคิดถึงคุณ…. นานมากแล้วที่เราไม่ได้พบกัน ตั้งแต่วันที่คุณไม่เคยหันกลับมามองฉันอีกเลย วันนั้น ฉันหันกลับไปมองคุณเดินไปจนหายไปกับผู้คนบนถนน ทำไมฉํนไม่เดินตามคุณไป ทั้งๆ ที่อยากทำแทบตาย เพราะเหตุและผลบอกกับใจฉันเองว่ามันเปล่าประโยชน์ แม้ว่าเราจะได้เจอกันอีกหลังจากวันนั้น แต่ฉันกลับรู้สึกว่า คนที่ฉันเจอ ก็เป็นแค่คนแปลกหน้าที่บังเอิญหน้าตาละม้ายคนที่ฉันรัก แค่นั้นจริงๆ ฉันนึกทบทวนเรื่องราวของเราตั้งแต่เริ่มต้น มาถึงตอนนี้ ดูเหมือนว่า หนังรักที่เคยฉายซ้ำๆ ซากๆ อยู่ในใจ กำลังจะเริ่มชำรุด เนื้อหาบางช่วงหล่นหายไป ภาพกระตุกบ้าง เลือนลางบ้าง แผ่นดีวีดีแห่งความทรงจำของฉันมันเป็นรอยเยอะแยะ จนหัวอ่านราคาถูกอย่างฉันไม่สามารถจะเก็บรายละเอียดของมันไว้ได้ทั้งหมด ผ่านมานานแล้ว ทุกอย่างค่อยๆ จางหาย เหลือแต่สิ่งที่ฉันอยากจะจดจำเอาไว้ ถึงมันจะไม่ได้มีประโยชน์อะไรมากกว่ารอยยิ้ม แถมน้ำตาที่ไหลไม่ออก แต่ฉันก็ยังอยากจะเก็บมันไว้แบบนี้ ให้มันเป็นหนังรักสำหรับฉันคนเดียว แค่นั้นก็พอ…..   +++++++ เป็นเรื่องเก่าๆที่เคยเขียนไว้ พอวันนี้มาเห็นแท็กประโยคที่ไม่มีคำว่ารัก หนังรักในหัวมันก็เลยฉายซ้ำอีก   ผ่านมาจนวันนี้ หนังรักเรื่องนั้นเหมือนกลายเป็นเรื่องราวของคนอื่นไปแล้วด้วยซ้ำ เราได้แต่นั่งดูภาพเบลอๆ ที่เหมือนจะเป็นตัวอย่างสั้นๆ… Continue reading หนังรัก