จบไปแล้วเรียบร้อยสำหรับซีรีส์ฟอร์มดี ปลายปี 2018 นี่รอจนจบถึงเขียนทีเดียว เพราะนักเขียนบทซงจองแจเป็นประเภทที่ไหลไปเรื่อย ถ้าคุณคิดว่าเนื้อเรื่องมันไปสุดทางแล้ว นักเขียนซงจะทุบกำแพงแล้วไปต่อ แบบปล่อยให้คุณยืนงงๆ ว่าแบบนี้ก็ได้เหรอ เข้าเรื่องที่อยากพูดถึงเลย และเป็นการเปิดเผยเนื้อหา ตอนที่เห็นพล็อตเริ่มต้น เรายังรู้สึกว่าคุณซงอิงแนวเก่าจาก W แต่พอผ่านไปหลายตอนจนเข้าช่วงสุดท้า้ย ไหงมีเรื่องของศาสนาเข้ามาแทรก แล้วพาเรานึกไปถึง The matrix เลย “จวงจื่อฝันว่าตนเองเป็นผีเสื้อโบยบินอย่างสุขสำราญโดยไม่ได้ตระหนักว่าตัวเองคือจวงจื่อ กระทั่งตื่นขึ้นมาพบว่าแท้จริงแล้วตัวเองคือจวงจื่อแต่กลับยากที่จะบอกได้ว่า นี่คือจวงจื่อที่ฝันว่าตัวเองเป็นผีเสื้อ หรือผีเสื้อที่ฝันว่าตัวเองคือจวงจื่อ” คล้ายกับที่จินอู เข้าระบบกลายเป็นชีนู ใช้ชีวิตอย่างผาดโผนอยู่ในโลกเสมือนจนยากที่จะแยกเรื่องราวออกจากกันว่าอันไหนคือชีวิตที่ “จริง” สำหรับเขา พล็อตเริ่มหนักหน่วงขึ้นเมื่อเกิดเหตุฆ่ากันตายระหว่างผู้เล่น คนจริง กลายเป็นตัวละครในเกม โลกในเกม ทับซ้อนโลกจริง แบบไม่มีข้อจำกัดเรื่องเวล่ำเวลา จากชีวิตอิสระกลับถูกจำกัดด้วยเกม ประเด็นต่อมาที่ยังคาใจเมื่อลองมาทบทวน เซจูนั้น จริงๆแล้วถูกแทนที่ด้วยบทบาทของใคร ในเมื่อเอ็มม่า ผู้มีหัตถ์แห่งฟาติมะห์คือฮีจู เซจูผู้สร้างโลกเสมือนขึ้นมา ผู้ที่หายไปจากโลกของความจริง แล้วฟื้นคืนมาในภายหลัง ว่ากันตามตรงเราไม่อยากจะดึงศาสนาเข้ามาเกี่ยวถ้าฉากท้ายๆของเรื่องไม่ได้เกิดขึ้นในโบสถ์ การที่มือของเอ็มมาซึ่งเกมเอาไปเทียบกับ hamsa จะหมายถึงสัญลักษณ์ของการทำลายล้างพลังด้านลบ และสิ่งชั่วร้าย เอ็มม่าถึงเป็นคนที่รีเซ็ตโลกเสมือนในเกมทั้งหมด ตามคำสั่งของเซจูอีกที นี่คิดเองเล่นๆว่าเซจู ถ้าสลับตัวอักษรกันก็อ่านได้เป็นอีกคำนะ ประเด็นของการบั๊ก เมื่อผู้เล่นฆ่าฟันกันเอง… Continue reading The memories of Alhambra : เมื่อชีวิตเหมือนเกม และเกมเหมือนชีวิต